Jarenlang voelde ik me de uitzondering van de uitzondering. Ik kende niemand met aanhoudende lichamelijke klachten. En daarbij vond ik het ook onwijs ingewikkeld om over m’n klachten te spreken. Als artsen en ik zelf m’n klachten al niet begrepen, hoe leg ik het dan een ander uit?  Ik was altijd bang om een zeur te zijn, om niet begrepen te worden of afwijzing te ervaren. Hierdoor was ik een kei in relativeren en m’n pijn verbloemen, terwijl ik eigenlijk behoefte had aan de vraag hoe het écht met me gaat.

Die eenzaamheid is iets wat ik veel terug zie komen bij de mensen die ik begeleid. Allemaal kennen we een angst om teveel te zijn, gaan we door en proberen we ergens nog steeds te verbloemen. Enerzijds logisch. Je weet niet waar je moet beginnen en wat je kan zeggen. Bij een gebroken been is het logisch: je hebt pijn voor een x periode, wat zichtbaar, overzichtelijk en duidelijk is. Mensen begrijpen dat het niet gaat, zijn er voor je en je hebt vertrouwen dat het weer goed komt. Super easy. Maar nu ligt het niet zo simpel.  Jij hebt die frustrerende terugkerende klachten, waar je soms helemaal gek van wordt. Je weet haast niet meer wat je erover kwijt kan. Je hebt weleens benoemd dat het niet gaat, maar ja moet je dat dan blijven doen? Wat zeg je als de pijn zelf niet begrijpt of als de pijn nooit weg gaat?

We voeren eenzame strijd, die ronduit pijnlijk en absoluut niet nodig is. Juist die ene glimlach, of dat beetje begrip, kan al een wereld van verschil maken. Jij bent absoluut niet de enige, we weten hoe je je voelt.