8 mei 2021. Het leven met chronische pijn was vaak teleurstellend, confronterend en uitputtend. Ondanks dat je naar je werk moest en naar vrienden wilde, wist je nooit hoe de dag ging verlopen en of de pijn opspeelde. Het was roeien met de riemen die je had, en hoe stevig die riemen waren, kon per moment verschillen. Ik wilde graag ‘normaal’ zijn en meedoen, dus lachte ik vaak de wereld tegemoet. Maar tegelijkertijd leed ik in stilte aan pijn en voelde het alsof mijn boot aan het zinken was. Ik vroeg niet teveel aandacht, waardoor voorbijgangers mijn lachende gezicht zagen en niemand stilstond en zag hoe hard ik mijn best deed om niet te verzuipen.

Om eindelijk eens te kunnen varen, had ik voldoende kracht nodig. Ik had al zoveel geprobeerd om me van de kant los te laten en elke poging was tot op heden mislukt. Maar deze keer was het anders. Ik moest nu op reis durven gaan naar mijn emoties, wat totaal anders was dan ik eerder had geprobeerd. De reis naar verdrongen emoties was angstig en onwennig. En daarbij wist ik nog helemaal niet zeker of deze benadering me überhaupt leerde om te varen, misschien verzoop ik wel! Dus bleef ik krampachtig de kant vasthouden. Hierdoor ‘deed ik mee’, maar was ik nooit echt gelukkig en kwam ik geen steek verder. Ik moest de kant loslaten en ervoor durven gaan. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Om voldoende vertrouwen op te bouwen voor de reis, begon ik me eerst in te lezen. Na veel gelezen te hebben, snapte ik hoe verdrongen emoties tot uiting konden komen in pijn: doordat je emoties niet erkent en uit, worden ze opgeslagen in je lichaam. Dus moest ik op zoek gaan naar een emotie die ik nooit voelde. Ik ontdekte dat dat voor mij de emotie ‘boosheid’ was. Boos was ik bijna nooit en wilde ik ook niet zijn. Ik was zo bang voor de negatieve gevolgen van ‘boos zijn’ dat ik boosheid nooit uitte en zelfs niet eens meer voelde. Om te voorkomen dat boosheid zich opsloeg in het lichaam, was het voelen en uiten echter noodzakelijk. Door mijn boosheid te begrijpen, bleef ik nog steeds dobberen aan de kant. Om van pijn af te komen, kracht te krijgen en daadwerkelijk te gaan varen, moest ik niet enkel begrijpen wat mijn verdrongen emotie was, maar deze ook echt aangaan.

Dus had ik verschillende acties ondernomen om mijn boosheid aan te gaan. Allereerst had ik afstand genomen van de mensen om mij heen. Boosheid voelen was spannend, en het voelde veiliger om boosheid op te roepen als ik ook daadwerkelijk alleen was. Daarnaast ging ik dagelijks ‘vrijuit schrijven’ over de momenten waarin het logisch was, dat ik boos zou zijn. Door vrijuit te schrijven (zie de eerdere blogs over tips), werd ik me bewust van mijn ‘onderbewustzijn’ en kwam mijn boosheid veel meer naar boven. Maar vrijuit schrijven was niet genoeg. Ik begon met het schrijven van niet verzonden brieven en gebruikte lichaamsgerichte technieken om de boosheid op te roepen. Dat deed ik het liefste met behandelaren samen, of als ik alleen op pad was. Boosheid voelen en uiten, dat bleef toch nog altijd erg onwennig.

Toch werkte het wel. Op de momenten dat ik mijn boosheid het meest voelde, kreeg ik ook het meest pijn, wat een bewijs voor me was dat pijn gekoppeld was aan boosheid. Met voldoende oefening, kwam de boosheid vanzelf naar boven en uitte het zich in frustratie. Ineens was ik superchagrijnig en snauwde ik op alles en iedereen om me heen. Ik was boos om de kleinste dingen, terwijl ik dat voorheen nooit zo ervaren had. Ik raakte mateloos geïrriteerd als iemand geluidjes maakte bij het eten of omdat iemand in het openbaar naast me vies z’n neus snoof of als mensen voor mijn voeten liepen in de supermarkt. Ik moest gewoon even rustig mijn gang kunnen gaan en door iedereen met rust gelaten te worden, konden ze daar niet even rekening mee houden?! Blijkbaar niet, dus opnieuw boos. Ik was al weken boos, geïrriteerd en chagrijning. Ja, ik kon echt boos zijn, dat snapte ik nu wel.

Mijn boosheid was spannend om te voelen, nieuw en onredelijk. Het bracht me dichter bij de kern, maar er was meer nodig om te voelen, voordat ik kon varen. Wat dat is, lees je in mijn volgende blog.