6 maart 2021. Net als vele anderen, durfde ik niet te kijken naar welke behoeftes ik op bepaalde momenten in mijn jeugd gemist zou hebben. Wanneer men over onvervulde behoeftes in de jeugd sprak, dacht ik gelijk aan probleemgezinnen. Ik schoot dan ook meteen in de verdediging. Ik had toch een goede jeugd gehad? Ik had toch een liefdevolle familie? Onvervulde behoeftes, daar had ik in mijn jeugd geen last van! Pas toen me duidelijk werd  dat elk kind emoties kon verdringen en hierbij geen sprake hoefde te zijn van hevige problematiek, durfde ik naar haar te luisteren.

Wanneer behoeftes op bepaalde momenten onvervuld waren, kon dit emoties oproepen, zoals verdriet of frustratie. Wanneer we deze verdriet of frustratie wegslikken, kunnen deze emoties omgezet worden in langdurige klachten. Het openen van mijn ogen: het durven erkennen van onvervulde behoeftes, was dan ook essentieel voor mijn herstel. Dat begreep ik maar al te goed, maar toch hield ik mijn ogen liever gesloten.

Als ik feiten over mijn eigen jeugd benoemde, had ik last van schuldgevoelens. Ik had de misvatting dat ik anderen de schuld zou geven van mijn klachten als ik mijn eigen onvervulde behoeftes erkende. Ik bleef dus in ontkenning, uit angst om anderen te kwetsen. Maar hierdoor deed ik geen recht aan mijn eigen gevoel, en bleef ik ook mijn langdurige klachten houden. 

Wat ik toen wist, maar nu wel: het kijken naar onvervulde behoeftes is iets anders dan het aanwijzen van de schuldige. Het onderzoeken van behoeftes gaat niet om schuld. Het gaat om voelen en erkennen wat jij op bepaalde momenten gemist hebt, zonder dat je daarbij een ander aanwijst of betrekt.