28 februari 2021. Emoties worden vaak verdrongen op het moment dat er niet aan onze behoeften kan worden voldaan en we dit onvoldoende erkennen of uiten. Regelmatig gebeurt dit in onze jeugd, omdat we als kind voor het vervullen van onze behoeftes afhankelijk zijn van anderen, zoals van onze ouders. Anders dan wanneer je volwassen bent, ben je als kind niet volledig in staat om zelfstandig aan al je behoeftes te voldoen. Je hebt je ouders nodig voor voeding, troost, liefde en aandacht. Wanneer hier op bepaalde momenten niet aan kan worden voldaan, kunnen we dat als kind levensbedreigend ervaren en deze emoties verdringen.

Om volledig pijnvrij te worden, moeten we durven kijken naar de feiten van onze jeugd. We moeten durven zien welke behoeftes we op een bepaald moment nodig hadden, maar niet werden vervuld. Voor velen is dit een lastig punt. We zijn meestal geneigd om onze jeugd rooskleurig te beschrijven. We zijn loyaal aan onze ouders: we hebben zo lang goede zorg gehad, dat het moeilijk is om naar de momenten te kijken waarop aan deze zorg niet kon worden voldaan. Velen ervaren een schuldgevoel bij het benoemen van zaken over de jeugd die ze als waarheid voelen. Dit komt bijvoorbeeld doordat we bang zijn voor de reactie van onze ouders of anderen, als ze zouden weten welke feiten we benoemen. In dit geval blijven we trouw aan onze ouders, ten koste van trouw te zijn aan onszelf en onze eigen gevoelens.

Wat goed is om ons te beseffen is ten eerste dat het heel normaal is dat onze ouders niet altijd aan al onze behoeftes hebben kunnen voldaan. Ouders kunnen het druk hebben met werk, eigen problemen ervaren of er kunnen meer broers of zussen in het spel zijn die aandacht nodig hebben. Geen enkele ouder zal op ieder moment aan de behoefte van het kind kunnen voldoen en ieder van ons zal op sommige momenten in zijn of haar jeugd hebben ervaren dat behoeftes onvervuld bleven. Ten tweede is het belangrijk dat we realiseren dat het benoemen van de feiten over onze jeugd, en het erkennen van welke behoeftes we gemist hebben, iets anders is dan onze ouders de schuld geven. Ondanks dat er een tal van goede redenen zijn waarom ouders niet altijd gehoor kunnen geven aan de behoeftes van hun kind, kan het kind alsnog de ouder nodig hebben voor het vervullen van behoeftes. Ondanks dat het bijvoorbeeld te begrijpen is dat ouders het druk hebben op werk, betekent dat nog niet dat het kind op dat moment geen aandacht nodig heeft.

Naast dat het goed is om het verschil op te merken, tussen het erkennen van jouw onvervulde behoeftes en het aanwijzen van een verantwoordelijke, is het ook goed om deze gevoelens in eerste instantie voor jezelf te houden. Sommigen zullen bij het bekijken van de feiten van hun jeugd, boosheid kunnen voelen richting hun ouders. Wanneer je echter je ouders de schuld blijft geven van jouw eigen emotionele behoeftes die je op dit moment ervaart, stagneert je verwerkingsproces. De emoties die je voelt over de feiten van je jeugd zitten in jezelf. Dit betekent dat alleen jij deze emoties kan verwerken en loslaten. Het is dus belangrijk dat je je eigen verantwoordelijkheid neemt voor de emoties die je voelt en deze verantwoordelijkheid niet bij een ander, zoals je ouders, legt. Pas dan doe je recht aan je eigen gevoel en kun je herstellen van pijn.