painkillersbymies.nl

Recept voor pijnvrij worden: Ontmaskeren tijdens corona

11 juli 2021.
Net als veel mensen met chronische pijn, vond ik het vreemd dat mijn lichamelijke pijn voortkwam uit verdrongen emoties. Ik was ervan overtuigd dat ik een gevoelig persoon was en lief en leed met vriendinnen deelde. Dan verdrong ik toch niets? Oké, ik vertelde niet uren door over hoe slecht ik me soms voelde. Maar moest dat dan? Als ik alles tot in detail ging vertellen, dan zouden ze me wel zat zijn op een gegeven moment, toch? Ik wilde tenslotte niet zo’n klager worden die alleen maar over zichzelf kon praten.

Allemaal veroordelingen en veronderstellingen: ik vulde continu in voor een ander. Ik was een kei geworden in relativeren en zelfspot, tenminste in het nabij zijn van anderen. Als een vriendin aan me vroeg hoe het met me ging, dan vertelde ik soms wel dat het beter kon, maar ik liet nooit het achterste van mijn tong zien. Ik vertelde mijn problemen ‘tussen neus en lippen door’ en wendde dan snel de vraag af op een ander of eindigde met een goede woordgrap. ‘Mies, de gangmaker, de clown van de groep’. Maar tegelijkertijd leek ik ook de makkelijke prater: diegene die haar zorgen deelde. Het probleem was dat ik wel oppervlakkig over mijn zorgen sprak, maar daarbij nooit uitte hoe ik me werkelijk voelde. Ik deelde de feiten, maar niet mijn gevoelens. Als ik een verdrietig verhaal vertelde, deed ik dat met een enorme glimlach. Ik maakte het verhaal liever kleiner dan erger en het liefst wat korter dan langer.

De coronaperiode had het alleen maar erger gemaakt. Ik had mijn vrienden veel minder gezien, waardoor ik op de momenten dat ik ze zag geen zin had om mijn zorgen te bespreken. Toch had ik inmiddels geleerd dat het openlijk uiten van je emoties een positief effect op je (chronische / aanhoudende)  pijn kon hebben. Dus deed ik dat met steeds meer diepgang, beetje bij beetje en stapje voor stapje. Vrienden reageerden positief: ze vonden het open en sterk. Maar tegelijkertijd zagen ze niet hoe kwetsbaar ik op dat moment was en hoe spannend ik het vond om mijn gevoelens te delen. Daarbij kwam mijn verhaal totaal niet over. Mensen hoorden me wel vertellen dat ik het moeilijk had, maar als ik tegelijkertijd aan het lachen was en vrolijk over een ander onderwerp begon, zagen ze niet hoe serieus het was. ‘Het zal wel meevallen,’ dachten ze dan, Ik deed mijn clownsneus op, liet vluchtig mijn littekens zien, maar niemand zag hoe pijnlijk en diep ze waren.

Alhoewel het uiten van je emoties in verband kon staan met een afname van lichamelijke en psychische klachten, was dat bij mij totaal niet zo! Hoe meer ik met mijn vrienden probeerde te delen, hoe eenzamer ik werd. Want nu ik met anderen mijn zorgen deelde, kreeg ik er ook verwachtingen bij: ‘Ik had toch vorige week verteld dat het niet goed met me ging, dan konden ze toch aan me denken?’

Het kwartje viel pas, nadat ik opnieuw een avond bij een vriendin was geweest, in mijn oude gewoontes was getrapt en tussen neus en lippen door vertelde dat ik me niet zo lekker voelde. Ik had oppervlakkig over gevoelens gesproken, maar ze voornamelijk weggelachen. In plaats van dat ik opgelucht was, zat ik na afloop met een naar en eenzaam gevoel op de fiets naar huis. Terwijl ik voorheen me op mijn meest kwetsbare momenten terugtrok, besloot ik voor het eerst dezelfde vriendin nogmaals op te bellen. ‘Jemig Mies, wat is er met jou aan de hand?’ Haar reactie verbaasde me. ‘Nou het gaat niet zo lekker met me, dat had ik net verteld toch?’ ‘Ja maar niet op deze manier, zet verdorie dat masker eens af Mies!’

Pas na het gesprek met mijn vriendin, besefte ik dat ik geen steun kon krijgen, als ik mijn verhaal met een clownsmasker op vertelde. Als ik mijn zorgen zonder mijn gevoelens deelde, dan had dat eigenlijk helemaal geen zin. Mijn verhaal was niet overgekomen, niemand had door wat ik eigenlijk verteld had en zelf bleef ik met een eenzaam gevoel achter. Pas toen ik mijn verhaal zonder masker vertelde, veranderde de situatie. Ik stopte met relativeren en deed me niet meer sterker voor dan dat ik was. Hierdoor kreeg ik de steun die ik nodig had en verdwenen mijn aanhoudende klachten! Eindelijk deed ik mijn clownsneus af en bedekte ik niet langer mijn littekens. En terwijl ik samen met anderen mijn littekens onderzocht, werden ze plotseling een stuk minder pijnlijk.