painkillersbymies.nl

Zo ontdekte ik patronen van terugkerende pijn

27 maart 2021. Ondanks dat ik het nog altijd lastig vond om mijn verdrongen emotie te erkennen en te voelen, werd ik me al steeds meer bewust van mijn emoties. Ineens voelde het alsof alles in mijn leven tegenzat. De meeste dagen voelde ik me emotioneel en gespannen, zonder precies te weten wat de oorzaak was. Relatief kleine gebeurtenissen kwetsten me enorm: veel meer dan anders. Toen Nienke me bij de derde sessie vroeg hoe het met me ging, vertelde ik uitgebreid over al mijn negatieve emoties.

Ondanks dat het leek alsof het slechter met me ging dan eerder, was er toch een positieve ontwikkeling. Zonder dat ik het doorhad, was mijn aandacht van mijn lichamelijke pijn verschoven naar mijn emoties. Daarbij was het logisch dat ik veel emotioneler was dan eerder. Nadat ik veertien jaar lang mijn emoties had weggestopt, liet ik ze nu voor het eerst toe. Dat het voelde alsof alles teveel werd, was dan ook niet zo gek.

De situaties in mijn leven die me het meeste raakten, waren situaties waarin ik me niet gezien of gehoord voelde. Ik kon ontzettend gekwetst zijn als er niet naar me geluisterd werd op mijn werk, of als ik aangaf dat ik met een vriendin wilde afspreken, maar ze me op het laatste moment afzei.

Toen ik deze situaties uitgebreid ging opschrijven, was ik verbaasd. Alle situaties hadden een vergelijkbare boodschap. Er was een terugkerend patroon in elk van de situaties waarin ik me gekwetst voelde en lichamelijke pijn ervoer. Het waren allemaal situaties waarin ik me onvoldoende gezien of gesteund voelde, maar waarin ik niet voor mezelf durfde op te komen. De veelvoorkomende situaties waarin ik lichamelijke pijn ervoer, kwamen overeen met een ingrijpende ervaring in mijn jeugd.

Mijn verdrongen emotie was boosheid. Ik was gefrustreerd omdat ik me in een ingrijpende jeugdervaring niet gezien of gehoord voelde. Het uiten van deze frustratie, door op te komen voor mezelf, zou in mijn jeugd schadelijke gevolgen hebben gehad. Omdat het veiliger was om lichamelijke pijn te voelen, dan om mijn frustratie te uiten, had mijn brein geleerd om deze frustratie te verdringen. Vanaf dat moment tot vandaag de dag verkeert mijn zich ‘gevarenstand’ en krijg ik lichamelijke pijn op momenten waarin ik me onvoldoende gezien of gehoord voel. De pijn leidt me af van mijn ware frustratie, waardoor ik eigenlijk nooit boos ben en nooit voor mezelf op durf te komen. Mijn brein is al die jaren in de waan geweest dat opkomen voor mezelf, net zulke schadelijke gevolgen voor me zou hebben als in mijn jeugd. Echter is het vandaag de dag niet meer gevaarlijk om mijn frustratie te uiten. Nu ik volwassen ben, kan ik mijn frustratie uiten in assertiviteit. Wanneer ik mijn frustratie leer erkennen door op te komen voor mezelf, leert mijn brein dat het voelen van mijn frustratie niet meer ‘gevaarlijk’ is: het zal niet langer meer nodig zijn om lichamelijke pijn uit te zenden en me van deze frustratie af te leiden. Ondanks dat het leren erkennen van mijn frustratie en opkomen voor mezelf geen gemakkelijke les is, lukt het me al steeds beter. Sterker nog, ik kom meer voor mezelf op en ik heb minder lichamelijke pijn dan ooit!