7 december 2022. Ik weet het nog zo goed: 18 mei 2022, ik stond op de rode loper van mijn eigen première. Na veel moeilijke jaren voelde het voor het eerst alsof de wereld aan m’n voeten lag. Tegen alle verwachtingen in had ik in één jaar tijd een pijnvrij leven bereikt, een documentaire gemaakt en was ik cum laude afgestudeerd als orthopedagoog. Ik denk dat ik niet eerder zo gelukkig ben geweest. Het kan niet anders dat dit na hard werken dan eindelijk mijn tijd ging worden. Het voelde onoverwinnelijk. Gewoonweg magisch.

Een halfjaar later kijk ik terug en moet ik bekennen dat de afgelopen periode er totaal anders uit heeft gezien dan ik had verwacht of gehoopt. In plaats van blijvend geluk, voerde angst en verdriet de boventoon. Ik straalde niet meer. De vonk in m’n ogen was ik verloren en m’n aanhoudende enthousiasme was minder aanwezig. Ik probeerde met man en macht het vuur van een halfjaar geleden brandend te houden, maar toch bleek die langzaam maar zeker te zijn uitgedoofd. Alsof het geluk door m’n vingers glipte. 

Vaak genoeg kreeg ik vragen over het vervolg van de documentaire. En ondanks dat ik stapjes probeerde te zetten, kostte het bakken met energie om keuzes te maken en een plan op te stellen. Het voelde simpelweg niet meer als mijn ding, alsof ik de krachtige persoon in de documentaire niet meer was. Ik moest en zou gelukkig zijn, ik had immers een pijnvrij leven bereikt. Voor het eerst, na 15 jaar. Rondweg pijnlijk, schamend, en ongelooflijk frustrerend om te moeten toegeven dat het niet zo was. Dat ik me misschien wel alles behalve gelukkig voelde. Hoe kon ik dan nog een ander inspireren?

Een misvatting die ik zelf eindelijk ook door heb. Ik dacht dat ik anderen inspireerde door een happily ever after neer te zetten en daaraan vast te houden. En terwijl ik dat besef, moet ik lachen omdat ik prima weet dat die enkel in films bestaan. Het bloggen had ik al een jaar niet meer gedaan, ‘dat was niet meer nodig’, m’n doel was immers bereikt. Ik was pijnvrij geworden en had geluk gevoeld. Het liefst had ik dat geborgen, met een mooie strik eromheen. In ongeluk had ik dan ook echt geen zin! 

Jammer genoeg is dat niet hoe het werkt. Leven doen we allemaal, geluk hebben we daarmee niet in de hand. Elke dag kunnen we getroffen worden door dingen die ons gelukkig of minder gelukkig maken. Gelukkig kunnen we dan ook niet zijn of worden. Geluk kunnen we enkel voelen in het moment. Dat ik niet gelukkig kon zijn, kwam niet door de dingen die ik meemaakte, maar doordat ik zo bang was om het gelukkige gevoel in mij te verliezen. En dat was nou precies wat er mis ging! Hoe kan je blijven stralen als je tegelijkertijd zo bang bent om je vonken te verliezen? Hoe kan het vuur spontaan blijven branden als je tegelijkertijd zoveel energie verspilt aan het in leven houden? 

Geluk bereikte ik niet door succes en succes niet door geluk. Beide bereikte ik door eerlijk te kijken en me bewust te worden van wat ik diep van binnen voel. Door eerlijk te bloggen, kreeg ik meer inzicht in mijn pijnklachten toen ik in Australië woonde. Door me met een blog kwetsbaar op te stellen, vond ik de oplossing van mijn pijnklachten. En tevens door eerlijk te zijn en me bewust te worden van alles wat ik voel en had gevoeld, bereikte ik een pijnvrij leven en voelde ik geluk. Het mooie is, eerlijk zijn kan ik nog steeds – eigenlijk altijd – en inspireren daarmee ook. Inspireren in m’n documentaire doe ik dan ook door een  happily ever after te verkondigen, maar door een eerlijke boodschap neer te zetten over chronische pijn. En terwijl ik eerlijk ben en ongeluk er gewoon even laat zijn, kom ik er achter dat het helemaal niet zo erg is als waar ik bang voor was. Ik laat het vuur even uitdoven en merk tegelijkertijd dat die spontaan weer begint te branden. Een heerlijk gevoel. Geluk in notendop.